กี่เพ้า ตอนที่ 7 วันที่ 12 พฤศจิกายน 2555

เพกาเอากล่องไม้ขีดให้ดู แล้วถามว่าเขาพักที่นี่หรือ เหว่ยเหอตอบว่า ช่วงไหนหุ้นทำกำไร ตนจะมีเงินนอนโรงแรม ช่วงไหนหุ้นขาดทุน ฟุตปาทคือเตียงนอน

“อ้อ เล่นหุ้น มิน่าถึงอ่านข่าวธุรกิจ ตำรวจสืบความเคลื่อนไหวคุณจากบัญชีธนาคารได้นะคะ”

“ผมวานให้เพื่อนที่เป็นคนเร่ร่อนเหมือนกันเปิด บัญชีธนาคารให้ ใช้มือถือชื่อเพื่อน ซื้อหุ้นทางอินเตอร์เน็ต”

เพการู้สึกว่าเขาเป็นคนมีความรู้ที่เก่งมาก ทำไมไม่หนีไปจากฮ่องกง เขาย้อนถาม เธอเชื่อว่าเขาไม่ใช่ ฆาตกรหรือ เธอตอบใช่เพราะเขาไม่มีกำไลหยก เขาแปลกใจมันพิสูจน์ได้อย่างไร

เหว่ยเหอเศร้าลง มองไปที่เรือยอชต์จอดอยู่ “ตรงโน้น ผมกับหมิงซานเคยมีอดีตด้วยกัน ที่จริงก็ทั้งเกาะฮ่องกงนั่นล่ะ”

เหว่ยเหอเล่าถึงปลายทางเดินที่ยื่นออกไปในทะเล หมิงซานยืนรอตน เพื่อฟังข่าวว่าตนสอบชิงทุนไปเรียนต่อต่างประเทศได้ไหม ตนแกล้งทำหน้าเศร้าๆ ยื่นจดหมายให้เขาเปิดอ่านเอง ข้อความว่า ยินดีรับเข้าเรียนคณะเศรษฐศาสตร์ เขาดีใจมากที่ได้ไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยเดียวกัน หมิงซานบอกว่า ไปถึงอเมริกาดินแดนแห่งเสรีภาพ เขาจะเลือกทางเดินชีวิตเอง จะอยู่กับตนทุกวินาที ตักตวงความสุขให้มากที่สุด...

เหว่ยเหอน้ำตาคลอ ไม่ว่าตนจะนอนตรงไหน จะมีเงินหรือไม่ มันไม่มีความหมายอะไรเมื่อไม่มี

หมิงซานอีกแล้ว เพกาปลอบใจ อย่าใช้ชีวิตอยู่กับความทรงจำอันเจ็บปวด มีแต่จะทำร้ายตัวเอง ไปจากฮ่องกงเสียเถิด แต่เหว่ยเหอกลับตอบว่า

“ฮ่องกงคือที่ที่ผมได้เจอคุณหมิงซาน ได้รักกัน มีความทรงจำดีๆร่วมกันมากมาย ผมจะไปจากฮ่องกงได้ด้วยเหตุผลเดียว คือ...ผมตาย”

“เอ้า...ไม่ยอมหนี งั้นมาช่วยฉันจับคนร้ายให้ได้ คุณจะได้พ้นข้อกล่าวหา เล่าเหตุการณ์วันที่คุณกับเมย์ลีตาย อีก ครั้งสิคะ เอาให้ละเอียดยิบ นาทีต่อนาที วันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง” เพกาหยิบสมุดโน้ตออกจากกระเป๋า เตรียมจดข้อมูล

เหว่ยเหอเตือนให้เลิกสืบหาฆาตกรเสีย ชีวิตตนจบมาแล้ว ไม่อยากให้ชีวิตเธอต้องจบไปด้วย เพกาโต้ว่า ถ้าท้อแท้วางมือ นั่นแหละคือจุดจบ เขาถอนใจ เพราะจำอะไรไม่ได้มากนัก

พอเห็นเพกาจดทุกคำ เขายิ้มๆ “นอกจากหน้าเหมือน คุณยังชอบทำอะไรเหมือนเมย์ลี เธอชอบขีดเขียน ผมเห็นเมย์ลีเขียนไดอารี่บ่อยๆ”

เพกาชะงักกับข้อมูลใหม่ที่ได้รู้ ไม่มีใครเคย

บอกว่าเมย์ลีมีไดอารี่มาก่อน...กลับเข้าบ้าน เพกาคิดหาไดอารี่ของเมย์ลีให้เจอ ในนั้นน่าจะบันทึกเรื่องของฆาตกรไว้อย่างแน่นอน

ooooooo

วันต่อมา เพกาแอบเข้าไปค้นในห้องเก็บของ เพราะจำได้ว่าซิ่วหลานเคยเล่า หลังจากเมย์ลีตาย ข้าวของของเธอถูกนำมาเก็บในนี้ ระหว่างที่รื้อค้น ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ จึงออกมาดู เห็นอวี้เหลียนนั่งร้องไห้อยู่หลังบ้าน เพกาไม่ทันเก็บของที่รื้อและไม่ได้ปิดประตูห้องเก็บของ

เพกาเห็นรอยช้ำที่แขนอวี้เหลียน จะเข้าไปสอบถาม พอดีจิ้นเจินเดินเข้าไปก่อนจึงหลบ จิ้นเจินฉุดอวี้เหลียนให้กลับขึ้นห้อง เกรงคนมาเห็น แต่เธอโวยว่าไม่อายใครทั้งนั้น ให้คนทั้งบ้านรู้ไปเลยว่าเขาทำอะไร จิ้นเจินบีบแขนเธอขู่ อย่าแม้แต่จะคิด อวี้เหลียนฟูมฟายมีตนคนเดียวไม่พอหรือ จิ้นเจินโต้ว่า อย่างไรเสียเธอก็เป็นภรรยาตามกฎหมาย

“ภรรยาที่ถูกทิ้งให้นอนเดียวดายทุกคืน ฉันไม่อยากเป็น ถ้าคุณไม่หยุด ฉันจะพูด”

จิ้นเจินลืมตัวกลัวเธอพูดความผิดของตนออกมา จึงขู่จะบีบคอ เพกาตะลึงทำไมเขาร้ายกาจแบบนี้ อวี้เหลียนท้าทายให้ฆ่าตนเลย พลันมีแมลงสาบมาเกาะบ่าเพกา เธอตกใจร้องแล้วอุดปากไว้ สองคนชะงัก จิ้นเจินเดินมาดูหลังพุ่มไม้ โชคดีที่เพกาหลบไปได้ทัน

จิ้นเจินกับอวี้เหลียนมาที่โต๊ะอาหาร ซึ่งเพกานั่งรวมอยู่กับคนอื่นๆ เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พอเห็นรอยช้ำที่แขนอวี้เหลียนตอนตักอาหาร แถมจิ้นเจินตักอาหารให้เพ่ยเพ่ยแต่ไม่ตักให้เมียตัวเอง เพกาฉุนขาด หลับตาสูดลมหายใจเข้าพึมพำอย่ายุ่งเรื่องคนอื่น

“เป็นอะไรคุณพิงก์ อาหารไม่ถูกปากเหรอ” จิ้นเจินเห็นเพกาหลับตาจึงถาม

เหม่ยอิงหมั่นไส้ บอกจิ้นเจินไม่ต้องไปสนใจ กินได้ก็กิน กินไม่ได้ไม่ต้องกิน เพกาลืมตาขึ้นสบตาอวี้เหลียนที่ดูเศร้าสร้อย เลือดสิทธิสตรีพลุ่งพล่าน

“ขอโทษนะคะ คุณจิ้น คุณไม่ควรใช้กำลังกับผู้หญิง”

ทุกคนที่โต๊ะอาหารหันมองจิ้นเจิน เขาหน้าเสียถามเพกาล้อเล่นอะไร เธอยืนยันว่าไม่ได้ล้อเล่น เรามีกฎหมายคุ้มครองภรรยาที่ถูกสามีทำร้ายร่างกาย หมิงเทียนปรามเพกาให้หยุด แต่เธอยังย้ำว่าถ้าจิ้นเจินทำร้ายร่างกายอวี้เหลียนอีก ตนจะแจ้งตำรวจ เพกาถลกแขกเสื้ออวี้เหลียนให้คนอื่นๆได้เห็นรอยช้ำเขียว เหม่ยอิงกับเพ่ยเพ่ยหัวเราะเยาะความจุ้นจ้านของเพกา

“คุณพิงก์ ฉันอาการภูมิแพ้กำเริบ มันคัน เลยเกาจนแดงค่ะ” อวี้เหลียนแก้ตัวช่วยสามี

“โธ่คุณเหลียน ลุกขึ้นสู้สิคะ อย่ายอมถูกกดขี่”

เหวินเยี่ยโมโหตบโต๊ะเปรี้ยง สั่งเพกาให้หยุดเสียที เธอจึงจ๋อยนั่งลงสงบปากสงบคำ

ooooooo

หลังจากวันนั้น จิ้นเจินมีโอกาสได้คุยงานกับเหวินเยี่ย เขาถามคงไม่เชื่อสิ่งที่เพกาพูดใช่ไหม เธอไร้สาระขึ้นทุกวัน ทำไมไม่ส่งกลับแล้วให้ทางนั้นส่งคนมาแทน เหวินเยี่ยว่าไม่อยากรับคนใหม่ และอีกไม่นานเพกาก็จะทำงานเสร็จกลับไป

จิ้นเจินหงุดหงิด มาขู่เพกาว่าอย่ายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวตนอีก เพกาอึ้ง หรือว่าฆาตกรอาจจะเป็นเขา... ไม่นาน หมิงเทียนเข้ามาที่พิพิธภัณฑ์ เธอตั้งป้อมรับคำต่อว่าของเขาอีกคน

“คุณมานี่มีอะไรจะว่าฉันใช่ไหม คุณเชื่อฉันไหม น้าชายคุณซ้อมภรรยาตัวเอง”

“เรื่องนี้เป็นเรื่องไร้สาระที่สุดเท่าที่คุณเคยทำมา น้าจิ้นเป็นคนสุภาพให้เกียรติผู้หญิง เขาทำงานดี รับผิดชอบ เป็นคนโปรดของคุณพ่อ”

พอดีจิ้นเจินเดินมาได้ยิน เพกาบอกหมิงเทียนว่า ตนจะหาไดอารี่ของเมย์ลีให้เจอ ในนั้นจะต้องมีความจริงเกี่ยวกับฆาตกร จิ้นเจินเครียดขึ้นมาทันที หมิงเทียนช่วยนึกว่าหลังจากเมย์ลีตาย ข้าวของเธอถูกเก็บไปไว้ไหนบ้าง เพกาหวังว่าไดอารี่นั่นจะเป็นหลักฐานสำคัญ

บ่ายวันนั้น ที่บริษัท จิ้นเจินเอาแฟ้มงานมาให้หมิง–เทียนในห้องทำงาน แล้วตะล่อมถามถึงเพกา ขอให้หมิง– เทียนช่วยเตือนอย่าให้มาวุ่นวายเรื่องคนในบ้านนัก หมิงเทียน เองก็หนักใจ แต่เธอดื้อ ขนาดกับพ่อยังไม่ทำตามคำสั่งเลย

“น้าว่าผู้หญิงคนนั้นโกหกเรื่องติดต่อวิญญาณเมย์ลีได้ เพราะถ้าติดต่อได้จริงก็ต้องรู้ไดอารี่เมย์ลีอยู่ไหน”

“น้าจิ้นแอบฟังผมคุยกับคุณพิงก์...”

จิ้นเจินแก้ตัวว่า เมื่อเช้าตนจะไปคุยกับเพกาที่มากล่าวหาว่าทำร้ายอวี้เหลียน เลยได้ยินหมิงเทียนคุยกับเพกา แล้วเลยถามว่าเขาเชื่อเรื่องเพกาติดต่อกับวิญญาณเมย์ลีได้หรือ หมิงเทียนตอบมันเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติ ทำไมถึงสงสัย จิ้นเจินกลบเกลื่อนไม่มีอะไรแล้วกลับไป

หลังจากนั้น เพกาก็ให้ซิ่วหลาน อี่ และหลุนช่วยกันหาไดอารี่ของเมย์ลี ระหว่างนั้น หลุนเห็นมีคนแอบมอง เพกากับทุกคนรีบมาดู ไม่พบใคร พบแต่รอยเท้า หลุนคิดว่าเป็นเหว่ยเหอ

“ไม่ใช่เหว่ยหรอกค่ะ เป็นคนในบ้าน ฉันบอกแล้ว ฆาตกรอยู่ในบ้านหลังนี้ ไม่ใช่เหว่ย...ฆาตกรแอบมองฉันทุกฝีก้าว” เพกาเชื่ออย่างนั้น ทำเอาทุกคนเป็นกังวลไปด้วย

พอหมิงเทียนรู้เรื่องจากซิ่วหลาน ก็รีบมาหาเพกาที่ห้อง แต่เธอไม่ยอมเปิดประตูออกมาพบ เพราะงอนหลายเรื่องที่เขาเห็นตนเป็นตัวแทนเมย์ลี และอีกเรื่องไม่เชื่อว่าอวี้เหลียนถูกสามีทำร้ายร่างกาย...หมิงเทียนหงุดหงิดไม่รู้ว่าเพกาโกรธเรื่องอะไร มาบ่นกับซิ่วหลาน

“ผู้หญิงงอนได้ทุกเรื่องแหละค่ะ ผู้ชายถึงต้องมีหน้าที่ง้อไงล่ะคะ ไปง้อเธอสิคะ”

“เผอิญผมไม่ใช่ผู้สันทัดกรณีวิธีง้อผู้หญิง ช่างเขา อยากโกรธโกรธไป งานการผมเยอะแยะ ใครจะไปนั่งสนใจไหว”

ซิ่วหลานอมยิ้ม แกล้งเปรยว่าวิธีง้อผู้หญิงมีสารพัดวิธี เช่น พาไปกินข้าว ไปดูหนัง ซื้อดอกไม้หรือของขวัญให้ แค่นี้ก็ยิ้มแฉ่งแล้ว ซิ่วหลานรู้ว่าหมิงเทียนเงี่ยหูฟังแต่ทำฟอร์มไม่สนใจ

วันต่อมา เพกานั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนอน หมิงเทียนมาเคาะประตูห้อง เธอบอกอย่างเซ็งๆว่าอย่า มายุ่งกับตนอีก เขายืนกรานถ้าไม่ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง ตนจะไม่ไปไหนทั้งนั้น เพกาหงุดหงิดเดินมาเปิดประตู หมิงเทียนยื่นกล่องของขวัญให้

“เนื่องในโอกาสอะไรคะ”

“ไม่มี ผมอยากให้”

เพกาขอบคุณ ยื่นมือจะรับ แต่เขาดึงกลับ บอกเธอว่าต้องไปรับมอบที่อื่น ทำเอาเธองง...

ooooooo

ละครเรื่องกี่เพ้า บทประพันธ์โดย : พงศกร

ละครเรื่องกี่เพ้า บทโทรทัศน์โดย : นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์ - ตุลย์

ละครเรื่องกี่เพ้า กำกับการแสดงโดย : โชติรัตน์ รักเริ่มวงษ์

ละครเรื่องกี่เพ้า แนวละคร : ดราม่า - ทริลเล่อร์

ละครเรื่องกี่เพ้า ผลิตโดย : บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด

ละครเรื่องกี่เพ้า ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.30 น.

ละครเรื่องกี่เพ้า เริ่มออกอากาศตอนแรก วันพฤหัสบดีที่ 1 พฤศิกายน พ.ศ. 2555

ติดตามชมละครเรื่องกี่เพ้า ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3

ที่มา ไทยรัฐ